پیوند نور با نور
فاطمه همچنان در وفای به عهد خویش مانده است و در خانه ی پدر دامن پارسایی و تنهایی را رها نکرده است و این را همه می دانند؛ به خصوص از هنگامی که خواستگاری عمر و ابوبکر را پیغمبر قاطعانه رد کرد، همه اصحاب دانستند که فاطمه سرنوشتی خاص دارد و دانستند که پیغمبر بی مشورت دخترش هرگز پاسخ خواستگاران را نمی گوید (شریعتی،۱۳۵۰، ۸۶).
ابن ابی الحدید می نویسد: ازدواج علی با فاطمه زمانی رخ داد که خداوند به شهادت ملائکه آنها را به عقد یکدیگر درآورد (ابن ابی الحدید، ۱۳۸۳ ق: ج ۹: ۱۳۹ ).
در کافی از ابوالحسن امام موسی بن جعفر(ع) روایت شده که فرمود: «در حالی که رسول خدا ﷺ نشسته بود فرشته‌ای با بیست و چهار صورت داخل شد عرضه داشت: «ای محمد، خدای عزوجلّ مرا فرستاد تا نور را با نور تزویج کنم فرمود چه کسی را با چه کسی؟ عرضه داشت : فاطمه را با علی …».
رسول خدا ﷺ، فاطمه ﷺ را در اوایل محرم سال دوم پس از هجرت، پس از جنگ احد به ازدواج علی بن ابیطالب ﷺ در آوردند. احتمالا سن مبارکش هنگام ازدواج پانزده سال و پنج ماه و سن علیﷺ بیست و یکسال و پنج ماه بود ( ابن عبدالبر، ۱۴۱۵ ق: ج ۴، ص ۴۴۸ ؛ ابن اثیرجزری، ۱۴۱۵ ق: ج ۷، ص ۲۱۶ ؛ عسقلانی، ۱۴۱۵ ق: ج ۸).
علیﷺ مالی نداشت و مهریه فاطمه ﷺ به پیشنهاد رسول خدا ﷺ زره علی بن ابی طالب بود که پیامبر از غنائم جنگ بدر به او بخشیده بود، پس حضرت علی ﷺ زره خود را صَداق فاطمه ﷺ قرار داد که حدود ۴۸۰ درهم ارزش داشت و پیامبرﷺ فرمود که با یک سوم بهای آن عطریات خریداری شود (کاتب واقدی، بی تا: ج ۸: ۲۲ ۲۰ ؛ ابن عبدالبر، ۱۴۱۵ ق: ج ۴: ۴۴۸ ؛ ا بن اثیرجزری ۱۴۱۵،ق، ج ۷: ۲۱۶ ؛ عسقلانی، ۱۴۱۵ ق، ج ۸: ۲۶۳).
اکنون این «ودیعه محمد» فصل دوم زندگیش را آغاز می‌کند و تقدیر برای عزیزترین ودیعه‌ی انسان، رنج‌ها و سختی‌های تازه‌ای ارمغان می‌آورد. فاطمه بیش‌تر از خانه‌ی پدر در این جا خود را مسئول می‌یابد؛ مسئولیت همسر بودن این مرد تهی دستی که از خوشبختی جدی تر است و از زندگی بزرگ تر. این است که فاطمه همواره باید در آموختن باشد؛ آموزشی که هم چون نور و هوا و غذا برای «درخت» پایان یافتنی نیست؛ مکرر و مداوم است(شریعتی،۱۳۵۰ ،۸۰).
خانواده علی (ع) و فاطمه زهرا (س) برترین نمونه خانواده سالم است که در راستای الگوسازی معرفی شده است. این خانواده سرشار از عشق و محبت متقابلی است که هیچ گاه به سردی نگرایید.
علی (ع) می‌فرماید: «واللّه ما أغضَبتُهاولا أکرَهتُها علی امرٍ حتی قَبَضَها اللّه عزّوجلّو لا أغضَبتَنی و لا عَصَت لی أمراًو لَقد کُنتُ اَنظُرُ الیها فَتَنکَشِفُ عنّی الهّمومُ والأحزانُ» به خدا سوگند، هرگز خشم او [فاطمه (س)] را برنینگیختم و او را بر کاری مجبور نساختم تا آنگاه که به دیدار حق شتافت و او نیز هرگز خشم مرا برنینگیخت و نافرمانی من نکرد و چون به او می نگریستم، غم و غصه از دلم رخت برمی‌بست.
عواطف و احساسات پاک اعضای این خانواده نسبت به یکدیگر صرفاً امری قلبی و پنهان نبود، بلکه همچون چشمه‌ای از ضمیر مقدس آنها می جوشید و در رفتار و گفتارشان تجلی می‌یافت. در چنین فضای پر از محبت و صمیمیتی است که پیشگویی رسول خدا ﷺ از گرفتاری های آینده علی(ع) ، اشک فاطمه ﷺ را جاری می کند و متقابلاً علی (ع) ازشنیدن خبررحلت فاطمه ﷺاز هوش می رود ( بستان ، ۱۳۹۳: ۲۳۶ ).
ثمره این پیوند مقدس؛ حسن، حسین، ام کلثوم و زینب ﷺ بودند (کاتب واقدی، بی تا: ج ۸ ،ص ۲۶ ؛ ابن عبدالبر، ۱۴۱۵ ق: ج ۴: ۴۴۸ ) و علی ﷺ هرگز در حیات فاطمه ﷺ ازدواج دیگری نکرد (ابن عبدالبر، همان). نسل رسول خدا ﷺ فقط از طریق فاطمه ﷺ است (عسقلانی، ۱۴۱۵ ق: ج ۸، ص۲۶۳ ).