ما قبل تاریخ

بیایید به هزارها سال قبل برگردیم . زمین سیاره ای خشن و رو به تغییر بود که دائما توسط شهاب سنگ ها بمباران می شد . طوفان های شدید و یخ بندان ها در زمستان های سخت و حیوانات درنده ای که تعدادشان از تعداد اندک انسان ها بیشتر بود ، محیط نا امنی را برای گروه های کوچک انسانی به وجود آورده بود . تنها شرط ادامه زندگی در قوی تر بودن بود .

در گوشه ای از یک غار تاریک ، خانواده ای در حالیکه چمپاتمه زده اند در حال خوردن تنها وعده غذایی باقی مانده از شکار چند روز قبل هستند . مرد خانواده تمامی تلاشش را به کار برده تا غذای بیشتری به دست آورد . اما شکار با وجود یخ بندان و بارش برف مداوم غیر ممکن گشته است . اغلب حیوانات به سمت دره های گرم تر مهاجرت کرده اند .

مرد خانواده وقتی به زن و بچه های قد و نیم قد که با حرص و ولع اخرین تکه های گوشت را می بلعند  نگاه می کند ، می داند چه باید بکند .

بله او باید بیرون برود و غذای بیشتری برای خانواده محیا کند .و تا هنگامی که چیزی به دست نیاورده مراجعت نخواهد کرد . چون اگر در این کار شکست بخورد خانواده اش از گرسنگی خواهند مرد وطعمه گرگ ها و خرس های وحشی خواهند شد .

مرد خانواده همیشه مترصد و گوش به زنگ است هر صدای مشکوکی را زیر نظر دارد . شاید حیوانی وحشی قصد حمله دارد شاید هم مرد قوی تری آماده حمله باشد . او نمی داند هرگز نمی داند . به همین خاطر است که او همیشه آماده است . به همین خاطر است که پشت خود را هرگز به در غار نمی کند . او همواره رو به در می نشیند تا هیچ حرکت و خطری از چشمان تیز بینش پنهان نماند .حتی در هنگام خواب هم آرام و قرار ندارد . گویی بخشی از او همواره بیدار است .